از دریا پرسیدم که این امواج دیوانه تو،از کرانه های دریا چه می خواهند؟ چرا اینسان پریشان و دربدر،سر به کرانه های از همه جا بی خبر می زنند؟ دریا در مقابل سوالم گریست! امواج هم گریستند......... آنوقت دریا گفت: طعمه ی مرگ تنها آدمها نیستند. امواج هم مثل آدمها می میرند!و این امواج زنده هستند که لاشه ی امواج مرده را شیون کنان به گورستان سواحل خاموش می سپارند!!.....