هم خونه

هم خونه من ای خدا
از من دیگه خسته شده
کتاب عشق ما دیگه
خونده شده ، بسته شده

خونه دیگه جای غمه
اون داره از من دور می شه
این خونه قشنگ ما
داره برامون گور می شه

اون دست گرم و مهربون
با دست من قهره دیگه
چشمای غمگینش با من
قصه شادی نمی گه

هم خونه من با دلم
خیال سازش نداره
دستای کوچیکش دیگه
میل نوازش نداره

شبا وقتی میرم خونه
بوسه به موهاش می زنم
سرش به کار خودشه
انگار نه انگار که منم

روزا وقتی میام بیرون
اون خودشو به خواب زده
خب ، مثل روزگار شده
یه روز خوبه ، یه روز بده

ای دل من ، ای دیوونه
بذار برم از این خونه

نمی خوام مثل همه گریه کنم

زندگی با آدماش برای من یه قصه بود
توی این قصه کسی با کسی آشنا نبود
همه خنجر توی دست و خنده روی لبشون
توی شب صدایی جز گریه بی صدا نبود

نمیخوام مثل همه گریه کنم
دیگه گریه دلو وا نمی کنه
قصه های پشت این پنجره ها
غمو از دلم جدا نمی کنه

قصه ماتم من
هر چی که بود
هر چی که هست
قصه ماتم قلب خسته یه آدمه

وقت خوابه
دیگه دیره
نمی خوام قصه بگم
از غم و غصه برات هر چی بگم بازم کمه

نمیخوام مثل همه گریه کنم
دیگه گریه دلو وا نمی کنه
قصه های پشت این پنجره ها
غمو از دلم جدا نمی کنه

گل سرخ
دیده ای غمگین تر از من
بعد از آن آشنائی
آمدی خواندی برایم
قصه تلخ جدائی

مانده ام سر در گریبان
بی تو در شبهای غمگین
بی تو باشد همدم من
یاد پیمان های دیرین

آن گل سرخی که دادی
در سکوت خانه پژمرد
آتش عشق و محبت
در خزان سینه افسرد

اکنون نشسته در نگاهم
تصویر پر غرور چشمت
یک دم نمی رود از یادم
چشمه های پر نور چشمت

آن گل سرخی که دادی
در سکوت خانه پژمرد...

قصه وفا
به خاطر آور، که آن شب به برم
گفتی که:" بی تو ، ز دنیا بگذرم"
کنون جدائی نشسته بین ما
پیوند یاری ، شکسته بین ما

گریه می کنم
با خیال تو
به نیمه شب ها
رفته ای و من
بی تو مانده ام
غمگین و تنها

بی تو خسته ام
دل شکسته ام
اسیر دردم
از کنار من
می روی ولی
بگو چه کردم

رفته ای و من آرزوی کس
به سر ندارم
قصه وفا با دلم مگو
باور ندارم